Mapa kolejowa Norwegii pokazuje wszystkie stacje kolejowe i linie pociągów Norwegii. Ta mapa kolejowa Norwegii pozwoli Ci łatwo podróżować pociągiem w pokazując główne trasy kolejowe i trasy szybkich kolei w Norwegii w Europie Północnej. Mapa kolejowa Norwegii jest do pobrania w formacie PDF, do druku i za darmo.

Norweski system kolejowy składa się z 4 087 km torów o szerokości 1 435 mm (4 ft 8 1⁄2 in) (standardowy rozstaw), z czego 2 622 km jest zelektryfikowanych, a 242 km dwutorowych, jak widać na mapie kolejowej Norwegii. Istnieje 696 tuneli i 2760 mostów. Jernbaneverket jest państwową agencją, która buduje i utrzymuje wszystkie tory kolejowe, podczas gdy inne firmy je obsługują. Do tych firm należą Norges Statsbaner, NSB Anbud, CargoNet, Flytoget, Hector Rail, Tågåkeriet i Ofotbanen. Norwegia jest członkiem Międzynarodowego Związku Kolei (UIC). Kod kraju UIC dla Norwegii to 76. Pierwszą koleją w Norwegii była Hovedbanen pomiędzy Oslo a Eidsvoll i została otwarta w 1854 roku. Głównym celem kolei był transport tarcicy z Mjøsa do stolicy, ale oferowano również ruch pasażerski. W okresie od lat sześćdziesiątych do osiemdziesiątych XIX wieku w Norwegii nastąpił rozkwit budowy mniejszych kolei, w tym odosobnionych kolei w Norwegii Środkowej i Zachodniej.

Główna sieć kolejowa Norwegii składa się z 4087 km linii, z czego 242 km to linie dwutorowe, a 60 km to linie szybkiej kolei (210 km/h), jak pokazuje mapa kolejowa Norwegii. Ponadto istnieje 225 km linii miejskich, z których 218 km jest dwutorowych. Ponadto istnieje kilka torów przemysłowych i mniejszych linii odgałęzień oraz kilka opuszczonych i zabytkowych linii kolejowych. Cała sieć główna ma standardowy rozstaw torów 1 435 mm (4 ft 8 1⁄2 in), podobnie jak koleje miejskie w Oslo i Bergen. Spośród działających kolei w Norwegii tylko tramwaj w Trondheim ma inną skrajnię, metrową, 1 000 mm (3 ft 3⁄8 in). Niektóre koleje zabytkowe działają jednak w oparciu o różne rodzaje wąskiego rozstawu torów. Kirkenes-Bjørnevatnbanen była kiedyś najbardziej wysuniętą na północ koleją na świecie, ale w 2010 roku została pobita przez linię Obskaya-Bovanenkovo w Rosji. Mimo to Narvik jest jednym z najdalej na północ wysuniętych miast na świecie, które posiada połączenie kolejowe, jako terminal dla Ofotbanen. Łączy się z Kiruną w Szwecji, ale nie z Bodø, północną końcówką norweskiej sieci kolejowej. Kiruna jest jednak połączona ze szwedzką siecią kolejową, która z kolei jest połączona z siecią norweską na szwedzkich stacjach Charlottenberg, Storlien i Kornsjø.

2622 km (64%) norweskiej sieci kolejowej jest zelektryfikowane, w całości przy napięciu 15 kV 16⅔ Hz AC, z przewodami napowietrznymi, jak podano na mapie kolejowej Norwegii. Jedyne odcinki, które nie są zelektryfikowane, to linie na północ od Mjøsa, z wyjątkiem Dovrebanen i Ofotbanen. Na odcinkach niezelektryfikowanych używane są lokomotywy spalinowe. Wszystkie koleje miejskie korzystają z prądu stałego o napięciu 750 V, poprzez sieć trakcyjną w tramwajach oraz poprzez trzecią szynę w Oslo T-bane. Szwecja jest jedynym krajem, z którym Norwegia ma wspólne granice kolejowe. Szwecja i Norwegia mają wspólną szerokość torów, skrajnię ładunkową, system sygnalizacji, system elektryczny, GSM-R i systemy automatycznego zatrzymywania pociągów. Istnieją cztery przejścia graniczne: Østfold Line-Norway/Vänern Line, Kongsvinger Line-Värmland Line, Meråker Line-Central Line oraz Ofoten Line-Iron Ore Line. Wszystkie przeprawy mają trakcję elektryczną po stronie szwedzkiej, ale Meråker Line nie ma jej po stronie norweskiej. Wcześniej były obsługiwane promy kolejowe do Danii.